Het verhaal van Zorro begon bij een van onze achterburen, die hem tijdens de coronapandemie als kitten in huis hadden genomen. Toen hij naar buiten mocht, was hij regelmatig in onze tuin te vinden, waar hij het blijkbaar wel gezellig vond met onze katten en kittens. Hij liet zich dan redelijk makkelijk aaien en vanwege zijn zwarte ‘maskertje’ noemden we hem Zorro.

Ik merkte al gauw dat Zorro onder de teken zat en koppelde dat terug naar de eigenaren. Die gaven echter aan dat ze hem niet veel meer zagen, dus namen een andere buurvrouw en ik de taak op ons om de teken bij Zorro te verwijderen. Ik druppelde zelfs een pipetje Frontline in zijn nekje en vanaf dat moment was Zorro mijn vriendje.

Zo gingen er twee jaar voorbij. Zorro vertoefde regelmatig in onze tuin, maar soms zagen we hem ook een tijdje niet. Ik gaf hem geen eten, hij was immers mijn kat niet en ik zou ook niet willen dat iemand anders mijn katten eten gaf. Hij ging er echter steeds slechter en onverzorgder uitzien en uiteindelijk besloot ik mijn principes overboord te gooien en hem brokjes te geven. Wat had hij een honger! Daarna stond hij elke dag aan de achterdeur te wachten tot hij brokjes kreeg, en binnen twee weken had hij weer een prachtige, glanzende zwarte vacht.

In de winter legde ik warme dekens op onze tuinstoelen, zodat Zorro een plekje had om te schuilen voor de kou. Soms zat hij bij het raam naar binnen te kijken hoe onze eigen katten languit voor de kachel lagen, en dan brak mijn hart voor hem. Ik beloofde hem dat dit de laatste winter zou zijn die hij buiten moest doorbrengen.

Op een zaterdagochtend in februari van die winter zat Zorro met een grote, bloedende nekwond bij onze achterdeur. Ik belde meteen de dierenarts en bracht Zorro binnen. De dierenarts heeft de wond schoongemaakt (het was een gesprongen abces) en Zorro op mijn verzoek ook meteen gecastreerd. Dat is wettelijk verplicht, maar was nog niet gebeurd. De oorspronkelijke eigenaar van Zorro heeft de dierenartskosten betaald, maar gaf wel aan hem nooit meer te zien en geen emotionele binding meer te hebben met de kat.

Onze binding met Zorro werd daarentegen steeds groter en een paar maanden later, in mei 2023, heb ik hem nog eens meegenomen naar de dierenarts om hem te laten vaccineren en chippen. Nu was hij helemaal in orde en mocht hij bij ons binnen. Nou, ik kan je verzekeren dat ik nog nooit zo’n lieve, dankbare kat heb gezien! Hij moest natuurlijk wel wennen aan dingen als de televisie en het kattenluikje, en ook een beetje zijn plaats vinden in huis met de andere katten. Dat deed hij heel slim, was altijd op het juiste moment op de juiste plaats, maar bleef strategisch overal op de achtergrond. Nikey, Zarah en Didi hadden dan ook niet echt problemen met Zorro.

Inmiddels is Zorro een echte huiskat geworden. Bij mooi weer ligt hij op een stoel op ons terras, maar veel verder dan dat gaat hij niet. Het liefst is hij bij ons binnen, ligt hij op de bank of op bed en geniet hij van alle aandacht die hij krijgt. Hij wordt heel graag geaaid en is hier nu echt helemaal op zijn gemak. En in de winter ligt hij nu naast onze andere katten voor de kachel!