In 2020, midden in de eerste coronalockdown, vingen wij voor het eerst kittens op voor Purrito. We kregen twee hele kleine prutsjes die we met het papflesje grootbrachten en uiteindelijk zelf hebben geadopteerd. Het verhaal van Weedra en Vadiz werd zo het verhaal van Ralph en Didi…

Ralph en Didi waren toevallig op dezelfde dag in opvang gekomen, maar dat was dan ook de enige overeenkomst die ze hadden. Zwart-witte Ralph was een avontuurlijk en onbezonnen kitten dat de term ‘kattenkwaad’ alle eer aan deed, tijgertje Didi was een rustig en vaak angstig kitten dat graag met een scheef kopje zat te kijken hoe Ralph allerlei streken uithaalde.

Niets was veilig voor Ralph en hij had vooral een voorliefde voor papieren zakdoekjes. Ik zal nooit vergeten dat ik een keer ‘s ochtends de trap afkwam en de hele inkomhal vol zakdoeksnippertjes lag. Er stond daar een ladenkast met push-opensluitingen en Ralph had ‘s nachts uitgevogeld dat de lades opengingen als hij er tegenaan sprong. En in een van die lades lagen dus zakdoekjes die hij allemaal kapot had gescheurd… Hij was ook dol op plastic zakken en als er een retourzak van Zalando op tafel lag, beet hij daar allemaal gaatjes in. Als hij de kans kreeg stal hij ook chips en snoepjes uit verpakkingen en hij likte de druppels koffie van de koffiemachine die op het aanrecht stond.

Didi deed dat soort dingen niet, al was het maar omdat ze bang was van alles. Toen ik voor de verjaardag van onze jongste dochter grote ballonnen in de woonkamer had opgehangen, schrok Didi daar zo van dat ze drie dagen lang niet in de woonkamer durfde te komen!

Toen Ralph en Didi oud genoeg waren om een stapje buiten te zetten, ging er een fantastische nieuwe wereld open voor Ralph. Hij was dolgelukkig met alle vrijheid buiten en trok elke dag op avontuur. Al snel bleef hij overdag urenlang weg en we hadden geen idee waar hij uithing. Gelukkig keerde hij wel elke avond terug naar huis en dan kwam hij knuffelen bij mij op bed.

Didi vond de grote buitenwereld natuurlijk maar eng en weigerde in eerste instantie om ook maar een stap op de koude klinkers te zetten. Na weken proberen had ze haar angst eindelijk overwonnen, maar verder dan het terras achter ons huis durfde ze toch lange tijd niet te gaan.

Ralph mocht dan eigenlijk een enorm stout katje zijn, hij was ook heel vriendelijk en aanhankelijk en wij waren allemaal dol op hem. Vanwege zijn lange, slungelige (flap)poten en de manier waarop hij met alle poten buitenboord in een mandje kon liggen, had hij al gauw de bijnaam ‘Flappie’ gekregen. Hij was pas anderhalf jaar oud toen de mensen die op de hoek van onze straat wonen, ons opbelden met het trieste nieuws dat er een zwart-witte kat voor hun huis was doodgereden. Het bleek inderdaad om onze Ralph te gaan, hij was op straat met herfstblaadjes aan het spelen geweest en door een auto geraakt. Wij waren er kapot van. We troostten ons met de gedachte dat hij (volgens de dierenarts) niet geleden had en dat hij tot en met de laatste seconde van zijn veel te korte leventje waarschijnlijk enorm gelukkig was geweest.

De eerste keer dat we na Ralph en Didi weer kittens in opvang hadden, schrok Didi daar zo van dat ze niet meer in de woonkamer durfde te komen. Ze durfde zelfs niet meer buiten langs de erker te wandelen, want er zouden toch maar kittens door het raam te zien zijn! Gelukkig ging het met elk nieuw nestje beter en haar voorliefde voor kittenbrokjes bleek sterker dan haar angst voor kittens: ze durft nu in de keuken te komen (waar de kittenbrokjes staan) en in de woonkamer observeert ze de kittens vanaf de veilige hoogte van de eettafel of het dressoir.

Didi, of ‘Diesje’ zoals we haar nog steeds noemen, wordt niet graag opgetild en overdag is ze ook van aaitjes geen grote fan, maar ze vindt het wel heel leuk als je met haar speelt. ‘s Nachts slaapt ze op mijn bed, meestal tegen mijn buik aan gekruld, en dan komt ze echt tot rust. Dan geniet ze wel van aaitjes en gaat ze luid spinnen van genot. Ze houdt van ritueeltjes (altijd twee snoepjes voor het slapengaan) en kruipt het liefst onder een deken in plaats van er bovenop te gaan liggen. Ze mag dan een beetje een vreemd katje zijn, ik ben ervan overtuigd dat ze heel gelukkig is en echt geniet van haar leventje bij ons!