Blog Kittens in Huis
Leef mee met het wel en wee van onze pleegkittens
Gevaccineerd
Alabama was nog wat aan de lichte kant, maar omdat alle vier de kittens het nu goed deden, mocht ik ze van Purrito toch al laten inenten. Dat betekende een bezoekje aan de dierenarts, wat altijd weer een spannend gebeuren is. Maar deze vier schatjes waren opvallend rustig, zowel in de auto als tijdens de inenting, ze hebben geen kik gegeven! Eenmaal thuis en terug in de bench hebben ze lekker lang geslapen, en daarna gingen ze weer spelen alsof er niets was gebeurd.
Intussen richtte ik beneden in de woonkamer een schone bench in en zette ik een speeltonnetje en een extra krabpaal en kattenbak in de kamer, zodat alles klaar was voor hun ‘grote verhuis’. Twee dagen later was het zover en mochten ze de woonkamer gaan verkennen. Dat was natuurlijk een heel avontuur voor de kleintjes! De zithoek was al snel geïnspecteerd en de meeste kittens laten het daar de eerst dag(en) bij, maar deze globetrotters waagden ook een stapje in de eethoek en niet veel later zaten ze al in de keuken! Bijzonder vlot kan ik wel zeggen…
Toen ze uiteindelijk moe waren, kropen ze alle vier bij mij op schoot om een dutje te doen. Ook al hebben ze in de kittenkamer niet echt bij mij op schoot gelegen, ze klommen wel regelmatig op mijn benen of kwamen tegen mij aanzitten, dus blijkbaar was dat nu toch een vertrouwd plekje in de nieuwe omgeving. Zelfs Atlanta, die soms nog naar je blaast als je een hand naar hem uitsteekt en niet altijd opgepakt wil worden, vond het nu heerlijk om op mijn benen te kruipen en door mij te worden geaaid.
Arizona, Alabama en Atlanta hadden daarna in de woonkamer al snel hun draai gevonden en vermaakten zich met het tonnetje, de krabpaal en de kussens en dekens op de bank. Alaska had het echter een beetje moeilijk. Hij kon maar geen rust vinden, wilde niet met zijn broer en zusjes spelen en liep voortdurend luid piepend achter mij aan. Ik dacht eerst dat hij honger had en gaf hem stiekem nog wat extra mousse, maar hij bleef piepen. Als ik hem oppakte, tegen mij aan hield en mijn hand zachtjes tegen zijn voorpootjes duwde, ging hij luidkeels spinnen en met zijn pootjes klauwen en dan werd hij rustig. Soms vielen dan zelfs zijn oogjes dicht. Hij had duidelijk behoefte aan een vertrouwd en veilig plekje…
Inmiddels zijn we twee dagen verder en ravotten de kittens in de woonkamer alsof ze nooit anders hebben gedaan. Als ze moe worden, gaan ze op de stapel dekens op de bank liggen. Dit is voor alle kittens die wij in opvang hebben gehad, de favoriete slaapplaats geweest en ook dit nestje gaat daar graag een dutje doen. Als ik het waag om op de bank te gaan zitten, zijn er binnen enkele minuten drie of vier kittens bij mij op schoot geklommen en kan ik geen kant meer op. Ongelofelijk dat het ineens zulke schootkittens zijn geworden, daar was in de kittenkamer toch niks van te merken, daar hadden ze het veel te druk met rondrennen.
Alaska doet zijn best om met zijn broertje en zusje mee te spelen, maar na een tijdje gaat hij toch weer op zoek naar mij. En jawel: ook nu terwijl ik deze blog aan het typen ben, ligt dat kleine zwarte kittentje heerlijk op mijn schoot te slapen!
