Toen ik Chimay binnenbracht voor de sterilisatie, heb ik de dierenarts ook naar de wond in haar nek laten kijken. Ze schrok van de grootte van de wond, terwijl wij al blij waren dat de plek zo veel kleiner was geworden! De dierenarts raadde aan om een huisdieren-dermatoloog ernaar te laten kijken.

Het duurde even voor we terecht konden bij de dermatoloog, en in de tussentijd was de wond van Chimay nog een stuk kleiner geworden. Ik denk dat de plek in het begin wel 10-15 cm² groot was, maar nu was daar nog slechts 2 cm² van over, en de helft daarvan was eigenlijk al genezen, een kale plek waar hopelijk snel weer haar op gaat groeien.

De dermatoloog zag meteen wat het probleem was: ulceratieve dermatitis. Het komt erop neer dat de zenuwuiteinden van Chimay prikkels afgeven, waardoor zij gaat krabben, en dan kan er dus een wond ontstaan. Sommige katten blijven hun leven lang krabben, andere groeien eroverheen. Omdat Chimay nog jong is en ze inmiddels al veel minder krabt, hopen wij op het laatste.

De dermatoloog heeft de nagels van de achterpoten van Chimay geknipt en medicatie meegegeven die de prikkels zou moeten wegnemen. We moeten die twee weken lang elke dag geven en dan terugkomen voor controle. Hij prees ook onze aanpak van honing-zinkzalf in combinatie met een sokje en raadde aan om voorlopig dat sokje te blijven gebruiken.

Chimay is nu helemaal gewend aan het dragen van een sokje en laat het goed toe om het sokje te vervangen. Ze is sowieso veel meer ontspannen nu en sinds een paar dagen lukt het zelfs om haar te aaien als ze rustig rondwandelt. Ze blijft dan staan of gaat zitten, duwt haar kopje tegen je handen en gaat luid spinnen. Ook bij Chandy lukt dat nu, dus we hebben weer een flinke stap vooruit gezet op het vlak van socialisatie!