Het is ongelofelijk maar waar: Chandy en Chimay zijn schootkittens geworden!

Toen ze als enorm bange kittens bij ons in opvang kwamen, naar ons bliezen en, in het geval van Chimay, zelfs tot bloedens toe in onze handen beten, hoopten we wel dat we knuffelkittens van ze konden maken, maar echt realistisch leek ons dat niet. Maar we gingen er vol goede moed mee aan de slag en met veel liefde en vooral geduld zijn we toch echt heel ver gekomen. Als ik denk aan al die keren dat ik onder de eettafel ben gedoken om Chimay, die daar op een stoel lag, aan mijn vingers te laten snuffelen… En toen dat eindelijk lukte, al die keren dat ik opnieuw onder die tafel ben gaan zitten om te proberen haar te aaien… Maar mijn inzet werd uiteindelijk wel beloond.

Chandy was ruim twee maanden geleden al eens bij zijn zusje Cherry op mijn schoot komen liggen, maar daarna durfde hij lange tijd niet meer. Pas eind oktober, toen wij terug waren van onze vakantie, waagde hij het er weer op. Chimay kwam soms wel kijken, liep over mijn schoot of achter mij langs, maar ging dan snel weer weg. Het was alsof ze wel wou, maar niet durfde.

Een week geleden plofte ze ineens wel neer op mijn schoot en bleef een seconde of 10 liggen. Ze was er zelf een beetje van geschrokken denk ik, want daarna schoot ze snel weer weg. Een paar dagen later verzamelde ze al haar moed en kwam ze opnieuw bij mij op schoot. Deze keer bleef ze liggen en liet zich heerlijk door mij aaien. Al gauw kwam Chandy erbij liggen en zo had ik ineens twee kittens op schoot! Dat tafereel heeft zich nu al vier avonden op rij herhaald: zodra ik mij ‘s avonds op de bank nestel, komen Chandy en Chimay bij mij op schoot liggen knuffelen. Zo lief! Het betekent voor mij dat alle tijd en energie die wij in de socialisatie van deze kittens hebben gestoken, het meer dan waard waren, en dat is de mooiste beloning die een opvanggezin zich maar kan wensen!